"Soms lijken veranderingen moeilijk.
Maar zodra je je beter gaat voelen, zul je niet meer terug willen.
Het begint met een enkele stap, langzaam en simpel.
Heb zelfvertrouwen dat je kunt veranderen". Monica Aggarwal
Hoe reumatoide artritis (en een WFPB dieet) mij een betere cardioloog maakten.
Wat gebeurt er als de dokter, patiënt wordt?
Toen ik klein was dacht ik dat ik nooit bloedde. Ik raakte nooit gewond en sneed me zelden. Ik denk dat we, als we jong zijn, onszelf onoverwinnelijk wanen. Ik behield deze overtuiging tot ik een jaar of dertig was. Ik was onvermoeibaar, altijd hard werken, lange dagen maken, om vervolgens thuis in elkaar te ploffen en dan, de volgende dag, precies hetzelfde te doen.
Carrière maken als vrouw blijft een lastig iets. We spenderen al onze tijd om de top te bereiken, maar het valt vaak samen met de tijd waarin we kinderen willen krijgen. Ik kreeg drie kinderen in vijf jaar tijd. De aandacht voor mijn kinderen kende dezelfde intensiteit als die ik mijn werk schonk. Ik voedde ze allemaal zelf. Maakte dagelijks verse maaltijden, bakte de verjaardagstaatjes en breidde de Halloween-kostuums. Ik was uitgeput. Het was een zwaar leven, maar ik vond dat dit de last was die ik moest dragen omdat ik alles wilde hebben.
Maar na mijn derde kind veranderde het leven.
Ik herinner mij het nog glashelder. Acht weken na de geboorte hervatte ik weer mijn werkzaamheden. Ik herinner me de volledige uitputting als gevolg van drie uur slaap, mijn werk, en dan naar huis om te voeden, te koken en daarna weer alles opnieuw. Elke nacht sleepte mijn man mij uit één van de kinderkamers zodat ik in mijn eigen bed in slaap kon vallen, totdat de eerste kreet mij weer wakker zou maken. Ik was afgepeigerd maar vond dat ik mezelf moest opofferen.
Van alles naar niets
Op een ochtend, een paar maanden later, werd ik wakker van het gehuil van de baby en kon ik mijn rechterschouder niet bewegen. Het was rood en voelde warm aan, maar ik negeerde het en dacht dat het door een trauma kwam wat ik me niet meer herinnerde. Drie dagen later was de vierde vinger aan mijn linkerhand rood en warm. Ik kreeg problemen met het dichtknopen van de kleding van de kinderen. Een dag later voelde het alsof ik op glas liep. Ik nam op het werk de lift om de intense pijn in mijn gewrichten te verlichten.
Na ongeveer een week van ontkenning, realiseerde ik me dat er echt iets mis was. Ik herinner me die dag als in een droom. De wekker ging om half zes. Ik voelde me uitgeput en kon amper uit bed komen. Toen ik de trap afstrompelde om de hond uit te laten, was de pijn in mijn voeten nog erger – het “glas” sneed nu “echt” in mijn voet. Ik kon de deur amper openen om de hond naar buiten te laten.
Toen huilde op een dag de baby. Ik wilde naar de trap rennen om haar op te halen voordat de andere kinderen wakker zouden worden. Maar ik kon het niet. Ik kon niet rennen. Het was alsof elk bot in mijn lichaam brandde.
Ik kon niet naar boven rennen.
Dus kroop ik. Ik proef nog steeds het zout van de tranen die ik liet lopen toen ik de trap opkroop. Ik herinner me hoe ik bij haar wieg kwam maar niet in staat was om haar op te pakken. Het was op dat moment, toen ik op de grond lag en mijn man de baby moest oppakken om haar aan mij te geven, dat ik me besefte dat ik echt een probleem had.
De dokter wordt de patiënt
Twee weken later werd ik gediagnosticeerd met ernstige reumatoïde artritis. Mijn reumatoloog keek naar mijn ontstekingswaarden en vertelde me dat ik direct een geavanceerde therapie moest gaan volgen. Na deze eerste ontmoeting was ik er vrijwel zeker van dat ik niet langer in staat zou zijn om mijn vak als cardioloog uit te kunnen oefenen. Al die schokkende foto's van RA vanuit de opleiding geneeskunde kwamen weer boven.
De baby was nu vijf maanden oud en ik was het nog steeds aan het voeden. De reumatoloog was van mening dat ik hiermee zo snel mogelijk moest stoppen. Hij wilde dat ik binnen een week medicijnen zou gaan nemen. Dus ben ik gestopt met borstvoeding geven. Ik heb zeven dagen aaneen gehuild. Ieder moment als ik de baby hoorde huilen moest ik weglopen. Mijn borsten waren gezwollen en pijnlijk maar ik kon haar niet voeden. Terwijl ik dit schrijf kan ik nog steeds hier om huilen, vanwege het diepe verdriet dat ik op die momenten voelde. Het voelde alsof mijn keuze me was afgenomen, dat ik iets moest opgeven wat mij zo dierbaar was. Maar als patiënt, en hoe moeilijk het ook leek, realiseerde ik me dat ik vertrouwen moest hebben in mijn artsen.
Het was niet gemakkelijk. Toen ik mijn haar begon te verliezen en de dagelijkse misselijkheid van mijn RA medicijnen ernstiger werd, raakte ik steeds meer verbitterd en verloren. Ik begon de schuld bij mijn dochter te leggen. Ik dacht dat als ik geen derde kind zou hebben gehad, dit allemaal niet zou zijn gebeurd. Na een paar maanden medicatie te hebben geslikt begon ik me beter te voelen. Ik wende aan de medicijnen en ervaarde minder bijwerkingen. Ik leerde met mijn ziekte om te gaan, maar kon de woede nog niet loslaten.
Ontstekingsnatie
Ongeveer zes maanden nadat de behandeling gestart was, ontmoette ik een vrouw die al snel een dierbare vriendin zou worden. Zij was een holistische voedingsadviseur en wilde mijn patiënten kennis bijbrengen over voeding.
Ik was sceptisch, maar zij bood aan om mijn voedingsprofiel uit te werken.
Toen ik haar ontmoette was ik al vegetariër, dus vroeg ik mij af hoe ik nog gezonder kon zijn?
Toen zij mij aanbevool om te stoppen met zuivelproducten, moest ik lachen en kon niet begrijpen waarom dat belangrijk zou zijn.
Zij begon mij te vertellen over ontstekingsreacties en studies die ze had gelezen.
Ik ben nooit iemand geweest van de geleidelijke aanpak. Vanaf het moment dat ik het begon te overwegen was ik al all-in. Ik dacht:”Wat heb ik te verliezen?”
Ik was de controle over mijn lichaam al kwijt doordat ik de medicijnen slikte en daarvan de bijwerkingen ondervond. Dus ik nam de sprong.
Toen ik aan de eliminatie van zuivel begon, ging ik mij verdiepen in de rol die zuivel speelt bij ontstekingsreacties. Sindsdien bevind ik mij op een educatieve reis.
Binnen enkele weken begon ik veranderingen in mijn lichaam op te merken. Ik werd slanker en energieker. Ik begon sterker te worden. Ik begon met yoga en meditatie. Het ervaren dat middelen als slaap, meditatie en een 100 procent plantaardig dieet mijn lichaam weer konden opladen, zonder medicatie was een geweldige ontdekking. Na zes maanden een plantaardig dieet te hebben gevolgd, bezocht ik mijn reumatoloog, die constateerde dat mijn ontstekingswaarden er niet meer waren. Mijn cholesterol was zo laag dat hij ervan overtuigd was dat ik een cholesterolverlager slikte.
Ik daagde mijn arts uit om mijn medicatie te verlagen. Dat was volgens hem een slecht idee omdat ik immers een een ongeneselijke ziekte had en ik had te accepteren dat ik de rest van mijn leven medicatie moest gebruiken. Ik ben dezelfde dag van arts veranderd en vond iemand die met mij wilde werken, met mijn veranderingen. Over een periode van een jaar heb ik de medicijnen afgebouwd. Na twee jaar medicijnen gebruikt te hebben, kon ik volledig stoppen. Ik herinner mij de dag dat ik mijn laatste medicijnpotje weggooide-die hoopvolle nervositeit gekoppeld aan die angst dat ik een grote fout maakte. Ik vroeg me af of ik in de afgrond zou glijden of dat ik hoger zou klimmen. Nu ben ik trots om te zien hoe ver ik ben gekomen.
Het eigenaardige positieve van ziekte.
Nadat ik eerst bang was dat ik niet verder zou kunnen binnen de geneeskunde, ben ik nu de directeur van cardiovasculaire voeding aan de universiteit van Florida in Gainsville, waar ik een wellness en preventie kliniek opzet om geneeskundestudenten en artsen te onderwijzen over voeding en om de menukeuzes voor cardiovasculaire-patiënten te verbeteren, zowel binnen alsook buiten het ziekenhuis.
Ik ben ook betrokken bij onderzoek naar de impact van voeding op ziekte.
Als onderdeel van het American College of Cardiology, werken wij aan een nationale standaard voor cardiovasculaire voeding.
Het heeft me jaren gekost om toe te geven dat ik een ziekte heb.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat, als ik het hardop zeg, mensen mij minder zouden vinden als arts, als een moeder en als persoon.
Nu realiseer ik me dat omdat ik een ziekte heb, ik mij beter kan inleven en kan verbinden met mijn patiënten.
Het is niet een ziekte die ons definieert, maar veeleer de manier hoe we ermee omgaan maakt wie we zijn.
Iemand als ik, een standvastige controle freak, valt hard als een ziekte toeslaat. Ik gaf mijn arme dochter de schuld van het veroorzaken van mijn ziekte. Ik ben heel lang boos geweest.
Maar nu voel ik me gezonder dan ik ooit heb gedaan. Mijn cholesterol is belachelijk laag. Mijn ontstekingswaardes zijn er niet, en ik begin aan mijn derde jaar zonder medicatie. Ik ben sterk, doe aan hardlopen, yoga en ik zorg goed voor mezelf.
Ik heb geleerd om meer te lachen en me wat minder zorgen te maken om te laat te komen of over mijn carrière.
Ik dank mijn lichaam elke dag voor dat wat het me kan geven en ik vergeef het voor wat het niet kan. Het gekke is dat, wel beschouwd, ziek worden het beste was wat mij kon overkomen.
Ik mag mijn kleine meid dankbaar zijn dat zij mij terugbracht
uit een wereld waarin ik verdronk.
Ik realiseer me nu dat mijn dochter me niet ziek maakte, ze redde me.
Meer informatie vind je op haar site: https://www.drmonicaaggarwal.com/
